“Ik ben helemaal niet creatief, ik kan nog geen poppetje tekenen”, hoor ik mijn moeder weleens zeggen. Ik mag haar er dan graag aan herinneren dat ze vroeger werkte op een naaiatelier voor maatkostuums en dat ze naar elk uitje in een zelfgemaakte jurk gekleed ging. Ze volgde de kappersvakschool en knipte het hele gezin, haar huis is nog old school shiny and bright en koken… jongens, mijn moeder kan koken!
Ik heb altijd gezegd dat ik mijn creativiteit van mijn vaders genen heb. Hij had een grafisch atelier en beletterde gevels, vrachtwagens en reclameborden. Daarvoor was hij bakker en speelde gitaar in een band. Maar ik moet mijn woorden terugnemen. Ook als ik gezegd heb dat ik ben opgegroeid zonder kunst en cultuur, kom ik daar nu op terug. Oké, we gingen niet naar het museum, theater of een balletvoorstelling. Er stond bij ons geen literatuur op de plank, wel een 12-delig encyclopedie, die ik gretig verslond.
Toch, als ik de verrekijker omdraai en zie hoe mijn ouders invulling gaven aan hun drang om te creëren, om zichzelf uit te drukken, hoe zij creativiteit legden in werk en privé, de balans vonden tussen inspanning en ontspanning, dan geef ik toe dat ik met mijn appelwangen niet ver van de stam ben gerold. Zijn we in wezen niet allemaal creatief? Ligt creativiteit niet in een ieder van ons opgeslagen te wachten om geëxploiteerd te worden?
Als je weet waar je liefde naar uit gaat, dan weet je waaraan je jouw creativiteit kunt geven en zal het zonder enige weerstand uit je stromen. In een lekkere maaltijd, een voedzaam brood, een mooie jurk, een lekker deuntje, een nieuw kapsel of in een gezellig interieur. Maar als je denkt dat je niet creatief bent, zie je misschien niet de oplossingen, die voor je neus liggen om opgeraapt te worden, zodat je van richting kunt veranderen als het leven even tegen zit. En dan stimuleer je studeren en werken wellicht eerder om iets van jezelf te maken.
Mijn liefde gaat uit naar het schilderen van mijn oorspronkelijke zelf, naar het vormgeven van een authentieke identiteit en het fotograferen van het alledaagse. Daarnaast houd ik van antiek en indie/folk muziek, kan ook ik goed koken en met de naaimachine overweg. Ik heb een hygge huis en een huiselijk atelier en oh ja, was het je al opgevallen dat ik sinds Corona mijn eigen korte koppie knip? Ik maak al mijn media uitingen zelf en bak mijn eigen brood. Ik heb er alleen 20 jaar over gedaan om me te realiseren dat ik het één niet boven het ander moet verheffen om betekenis te kunnen geven aan mijn leven.
Ik beleef intens veel plezier aan al mijn creatieve bezigheden en inspireer ook anderen graag om vooral hun eigen unieke weg te gaan. Maar soms is het net alsof ik er niet van genieten mag en raak ik helemaal van mijn pad door ‘hoe het moet’, door ‘hoe anderen het doen’, door ‘wat van mij verwacht wordt’, door ‘dat gaat je toch nooit lukken op die manier’. Dan heb ik een week retreat nodig om mezelf uit zo’n ingesleten groef te tillen, om van het ‘hogere’ denken weer in het ‘lagere’ voelen te zakken, om weer te landen op mijn eigen plek en mezelf weer lief te hebben, gewoon zoals ik ben.
Ja, bewezen methoden hebben zich bewezen, maar dat wil niet zeggen dat er een manier tussen zit die bij mij past. En gebaande paden zijn door velen belopen, maar dat betekent nog niet dat ze mij brengen naar waar ik wezen moet. Ik zoek mijn eigen pad met mijn eigen hobbels, want ik ben uniek, net als tante Es, én creatief. En dat maakt dat elke dag een avontuur wordt en voor mij een gouden randje krijgt.
