Auteur: Nicolette Peters

OKÉ

Posted 20 juni 2024 by
DECONDITIONEREN  /  HIER EN NU  /  LIFE DESIGN  /  ONT-MOETEN  /  ONTHAASTEN  /  Leave a comment

Mijn cappuccino op het terras vertelt me dat het oké is, om onder werktijd te genieten van de zon op mijn gezicht. Dat het oké is om stil te staan bij de melodische klanken, die het carillon tussen de panden aan het plein doet galmen. Om te kijken naar de spelende kinderen bij de fontein en met gesloten ogen te luisteren naar het geroezemoes op de markt. Flarden van gesprekken opvangend, er mijn eigen verhaal van makend.

Het is oké is om het allemaal te laten gebeuren, het te laten binnenkomen, het mij te laten raken, precies daar waar het pijn doet. Want mijn ideaal leven, dat gaat niet zomaar. Het gaat met vallen en opstaan, met builen en blauwe plekken. Het komt niet vanzelf. Het komt met diepe inzichten, in hoe het niet moet, en met magische invallen over hoe het anders kan. Liefdevoller, moeitelozer, zachter.

De kuil waar ik nog wel eens in val is die van het streven. Dan handel ik vanuit een verlangen naar bevestiging en waardering. Dan laat ik me meevoeren op de stroom van presteren en geld verdienen. Dan denk ik geliefd te zijn, erbij te horen, bij de zogenaamde groten en wijzen. Wanneer deze kracht in mij domineert zie ik financiële onafhankelijkheid en economische zelfstandigheid aan voor vrijheid.

Mijn ideaal is: de balans tussen de mannelijke en vrouwelijke energie herstellen. Een natuurlijker ritme realiseren, voor mezelf, de ander, de wereld. “Ga d’r maar aanstaan”, roept mijn innerlijke criticus, die altijd voor me klaarstaat met een oordeel en commentaar geeft om me voor allerlei fouten te behoeden. “Kleine stapjes zetten”, fluistert mijn innerlijk kind dan, mijn onbevangen naïeveling, mijn moedige avonturier.

Om de strijdbijl in mezelf te begraven geef ik me over. Ik laat het werk los en laat me door mijn kamerplantjes verleiden om hen mijn liefde te geven. Ik laat me door mijn interieur en accessoires leiden om er een stilleven van te maken. Ik laat me door het boek op de koffietafel in mijn luie stoel trekken. Ik laat me door dat zonovergoten terras uitnodigen om te gaan zitten. Ik laat en krijg bevestigd dat het oké is.

De glimlach op mijn gezicht laat me weten dat het oké is. De haast die mijn lichaam verlaat, laat me voelen dat het oké is. Mijn blik die langzaam verandert laat me zien dat het oké is. De schoonheid die in het alledaagse tevoorschijn komt laat me ervaren dat het oké is. De inspiratie die me binnenvalt laat me blijken dat het oké is. Dat het oké is om te vertragen, te verzachten, te ont-moeten, voordat ik aan het schrijven van deze column begin.

Ik zeg je, dat het oké is.

Met heel mijn hart,
Nicolette

RITME

Posted 11 mei 2024 by
LIFE DESIGN  /  Leave a comment

Eerlijk gezegd was ik een beetje klaar met yoga, meditatie en mindfulness. Ik leek wel te zijn weggedommeld. Het begon me stierlijk te vervelen, al die contemplatieve rust. Ik wilde een wild leven, eropuit trekken en overal induiken. Ja… me, myself and I konden wel wat meer oomph gebruiken.

In mijn vrije beroep kan ik doen en laten wat ik wil. En daar zit ‘m nu net de crux. Ik liet teveel en deed te weinig, ik vreesde veel en was te voorzichtig geworden in het managen van mijn energie. Altijd gedacht dat ik als hoogsensitieve persoon de stilte nodig had om goed te kunnen gedijen. 

En het klopt dat een te veel aan prikkels me vermoeide, dat mijn batterijtje daarop leegliep en dat ik spanningen en tegenstellingen vooral moest vermijden. Maar dat was vroeger, toen ik zovele dingen op mezelf betrok. Nu ik mijn zelf buiten beschouwing laat, zet ik negatieve energie niet langer in mezelf vast.

Een frisse verademing die maakte dat ik een nieuw ritme zocht. Een vloeiende beweging van binnen naar buiten, van inspiratie naar creatie, van introspectie naar expressie. Ik had voeding nodig om te kunnen spelen, input om te verwerken, te verteren, me te motiveren. En die vond ik.

Met het creatieve proces als leidraad voel ik mij in balans. Het borrelt en bruist in mij, er komt van alles naar boven. De zomer nodigt me uit om in beweging te komen en mijn creatieve energie te laten stromen. Het is aan mij om mezelf te vergeten en eindelijk mijn ideaal te leven.

Ik ben er klaar voor!

-x-
Nicolette

SPELEN

Posted 12 april 2024 by
DECONDITIONEREN  /  NIEUWS  /  Leave a comment

Schilderijen worden objecten en blogs veranderen in columns. De artist talks willen liever podcasts zijn en de media vormgeving is idealiter ideëel. Het creatieve proces wordt het doel. Althans, dat is de intentie van mijn nieuwe loot Leven. Die wil een revolutie beginnen, rebelleren, mensen wakker schudden en bewust maken van een natuurlijker ritme.

Ik heb deze derde tak iets minder strak geleid en nu begint die weelderig door Sein heen te groeien. Die veranderingen vind ik erg spannend. Daar lig ik ’s nachts weleens wakker van en dan slaat de angst me om het hart. Tegelijkertijd is er iets heel moois gaande. Mijn creatieve energie zwelt aan en de groeispurt duwt me uit mijn comfortzone.

De komende periode staat in het teken van ideeën uitwerken en ze speels proberen. Ik moet dan wel de platgetreden paden verlaten en vastgeroeste denkpatronen doorbreken. Zal ik fouten durven maken en moedig genoeg zijn om mijn eigen wijze weg te gaan? Het voelt als een sprong in het diepe ongewisse, maar zonder excuses te verzinnen voor het ongemak.

Creativiteit, eigenheid en vrijheid blijven centraal staan. Verzachten, niet streven wordt het nieuwe credo. Als ik me vasthoud aan deze waarden, mag ik dan blijven leunen op jullie support? Gun me tijd en ruimte om deze ontwikkeling door te zetten, want ik voel aan alles dat ik dit te doen heb.

Ik beloof jullie niet teleur te stellen!

-x-
Nicolette

LENTEREN

Posted 1 februari 2024 by
DECONDITIONEREN  /  HIER EN NU  /  KUNST  /  LIFE DESIGN  /  ONT-MOETEN  /  2 Comments

Inspiratie is iets magisch, je kunt het niet afdwingen, het komt, of het komt niet. Ik kan me er hoogstens voor openstellen en mijn motortje in de tussentijd wat warmdraaien. Dus ik wandel, lees en schrijf. Ik mediteer, affirmeer en visualiseer. Bezoek rommelmarkten, woonwinkels en tuincentra. Ik trek eropuit, alleen, of met mezelf… Uitstel van executie zeg je? Of laat ik mijn momentum voorbij gaan?

Oké, in januari miste ik een nieuwe maan en vroeg mezelf af of mijn ‘opladen’ misschien een excuus was om niet aan de slag te gaan. Ik verweet mezelf: Waarom maak je dat schilderij niet af? Mijn ego spoorde me aan: Doe wat, komt wat! Ik gaf de winter de schuld, en het licht, ik was te moe, had geen zin of slecht geslapen. Ik kreeg kritiek nog voordat ik kon beginnen, of had angsten te overwinnen, voor wat een ander ervan vindt.

Af en toe schaam ik me voor mijn gelanterfant. Vind ik zelf ook dat ik treuzel en teut. Voel ik me schuldig wanneer anderen van zonsopkomst tot -ondergang gaan werken, terwijl ik mijn neus in vroege voorjaarsbloeiers steek. Moedeloos wordt ik daarvan, moe ook en hopeloos. Maar juist op het moment dat ik mijn geloof in de magie wil opgeven en alles overboord gooi, valt mij iets te binnen, en zet dat van binnen, iets in beweging.

Ohh, dan kan ik dat dreutelen wel kussen en op mijn blote knieën danken. Het dralen was dan nodig om mijn tuintje op te ruimen en de grond voor te bereiden, om plek te maken voor bezieling, zodat ze aarden kon en wortel schieten. Lenteren maakt de grond vruchtbaar en plant er zaadjes in. Nu begint daar van alles uit te groeien. Mijn twijfel verdwijnt als sneeuw voor de zon, ik spit mijn schuldgevoelens om. De schaamte overwoekert niet langer mijn innerlijke kracht en een zuiver geweten ontkiemt.

Dit ploegen en zaaien is allemaal ‘part of the job’. Ik heb te snoeien, te wieden, mijn creativiteit te voeden en mezelf te laven aan het zachte zonlicht. Het is niet de bedoeling dat ik op zoek ga naar inspiratie, maar dat ik me vanuit rust laat inspireren. En daarom vraag ik je, vanuit de grond van mijn hart, wanneer je me zo ziet kontendraaien, stoor me niet, veroordeel me niet, want ik ben dan heel druk aan het werk. En vertrouw me maar, alles gebeurt precies op het juiste moment.

Laat de lente maar komen!

-x-
Nicolette

LICHT

Posted 12 januari 2024 by
DECONDITIONEREN  /  HUMAN REWILDING  /  LIFE DESIGN  /  ONTHAASTEN  /  Leave a comment

 

Gesproken woord

Een nieuw jaar ligt voor me, als een leeg canvas, waarop van alles kan worden afgebeeld. Niets staat nog vast in dit magisch witte vlak. Mag ik het nog even zo laten, alles open laten, het even niet weten, niets forceren en contempleren? Dan kan ik er over nadenken, iets bedenken, mezelf openstellen en ontvankelijk opstellen, tot de inspiratie komt.

De natuur heeft ook geen haast. Het gras groeit niet harder door aan de sprietjes te trekken, zo las ik laatst. En nu, in de winter, wacht ze rustig af, totdat de dagen weer gaan lengen en lichter worden. Ze leeft stil en teruggetrokken, met haar gezicht naar binnen toe gericht. In de belofte dat, wanneer de warmte van de zon haar wakker kust, alles weer zal gaan groeien.

Ik verlang er ook naar in het moment te zijn, in de gelegenheid te zijn om iets te laten gebeuren. Het klinkt zo aantrekkelijk te worden aangetrokken door het leven zelf, door liefde, door licht. Hoe zou dat voelen als ik mezelf overgeef, aan de magie van het leven en synchroniciteit beleef? O, wat wens ik mij lichter door het leven te bewegen en me te laten voortbewegen, door deze droom.

De kunst van het contempleren is pauzeren, rust in je hoofd creëren, en helderheid, waardoor je moeitelozer door de dag heen wandelt. Wat als… ik uit mijn drukke doen zou stappen en gewoon kijk wat er in mijn gedachten naar boven drijft? Wat als… ik stop met hollen, rennen, vliegen, draven, van het ene project naar het andere en tussen de bedrijven door zou meanderen?

Het lijkt me allemaal wat tegenstrijdig, maar ik ga het toch proberen, dit contempleren. Ik ga wanderen, eropuit en mezelf verwonderen. Om me heen kijken, naar de sterren staren, kritisch kijken en mijn gedachten laten varen. Ik wil even stil staan en bewuster door het leven gaan. Alleen zijn en me verbonden voelen met de essentie van de dingen, en de mooie mensen die mij omringen.

Ik ga me bezinnen alvorens te beginnen. Ik wil er net als de natuur op kunnen vertrouwen, dat als ik me laat leiden door de schoonheid van het licht, het antwoord ergens op mij wacht en me zal invallen. Wanneer ik mij losmaak van de klok en mezelf de kans geef om te dromen, zal mijn creatieve energie, mettertijd vanzelf gaan stromen.

Ga je mee?

-x-
Nicolette

ROOTS

Posted 21 december 2023 by
DECONDITIONEREN  /  HIER EN NU  /  LIFE DESIGN  /  2 Comments

Onlangs bracht ik mijn vrouwenlijn in herinnering, mijn moeder, mijn moeder’s moeder en haar moeder, mijn voormoeders, tot wel tien generaties terug! Ik was overdonderd, zoveel namen te vinden, hen terug te vinden en me met hen te kunnen verbinden. Verwonderd ook, dat ze mij het leven hebben gegeven, mij hier en nu de vrijheid geven om iets moois te maken van mijn leven.

Ik heb lange tijd gedacht dat ik alleen stond, er als kunstenaar alleen voor stond en als zelfstandige alleen moest ploeteren, harken en vechten. Ik durfde mezelf niet te laten zien, ik schaamde me voor mijn eigenaardigheden, eigenwijsheden en eigenzinnigheden. Ik was bang dat ze mij egocentrisch, onbezorgd en onbezonnen zouden vinden. Ik was geneigd mezelf terug te trekken uit het leven, mezelf in de luwte te begeven. Ik werkte hard, maar niet aan zelf gestelde doelen.

Welke zinvolle betekenis moest ik mijn leven geven, wanneer ik mijn meest wezenlijke rol als vrouw niet vervul? Door de verbinding met al mijn moeders, heb ik het grotere plaatje overzien, door hen te benoemen, waarderen en eren ben ik mijn plek in het geheel gaan zien en gaan innemen. Omdat ik de laatste ben in een lijn van dochters, heb ik een andere rol gekregen, een andere dan het doorgeven van het leven. Wat voor hen niet altijd mogelijk was — om eigen, wijs en vrij te leven — is nu mij gegeven. Zij gaven mij het leven en gunnen het mij zo te leven.

Ik word me ook steeds meer bewust van het netwerk van mooie mensen waarin ik mij tegenwoordig bevind. Gelijk een familie die zich steeds verder vertakt, waar ik steun en toeverlaat vind. Het heeft meesters, als vaders, een soort kunstvaders, die mijn leven verrijken. Het kent kunstzusters en business & soul sisters, met wie ik zusterlijk van alles bespreek. Mijn atelier met kunstsalon is een podium dat ik deel met inspirerende gastexposanten. In hun bijzijn mag ik zijn, anders zijn, gewoon zijn. Zij zijn, mijn vangnet, dit netwerk is een hecht vlechtwerk. 

Zij kijken niet op mij neer, als ik vertel dat ik al 23 jaar ongehuwd samenwoon. Zij wijzen mij niet af, omdat ik geen kinderen op de wereld heb gezet. Zij gooien mij niet op een brandstapel, omdat ik hoogsensitief ben en in het ritme van de natuur wil leven. Ik hoef niet langer angst te hebben, onderdrukt te worden, naar beneden gehaald of veroordeeld te worden, omdat ik mijn dromen najaag.

Door bewust stil te staan bij al deze connecties voel ik mij zo krachtig! Ik sta er helemaal niet alleen voor, voor werk en leven en de uitdagingen daarin. Ik mag op schouders staan, mij gedragen voelen. Hun bloed stroomt door mijn bloed, hun verhalen vervlechten zich met de mijne. We zijn geen losstaande individuen, maar onlosmakelijk met elkaar verbonden, in het verleden en het heden, herinneringen delend, leed delend, vreugde ook, en liefde.

De rol om mezelf uit te drukken in dit leven, uniek te zijn, intuïtief, authentiek en creatief te zijn, is wat ik groot te brengen heb. Daar wil ik voor gaan, mijn tijd en energie aan geven: mijn leven vormgeven, een vrije vorm geven, niet vormloos of kleurloos blijven, maar flexibel, mezelf telkens opnieuw uitvindend, fluïde, als water, dat stroomt. Dat is het leven, dat ik wil leven. In de hoop dat ik, door zo te leven, anderen inspireren mag het eigen leven ook vrij te leven.

Het is ons gegund!

-x-
Nicolette

KERN

Posted 7 december 2023 by
KUNST  /  LIFE DESIGN  /  ONT-MOETEN  /  Leave a comment

Voordat ik vorm en inhoud kan geven aan een nieuw creatief proces, trek ik mezelf terug om te voelen wat er diep van binnen wil ontstaan. Los van wat de markt van mij vraagt, los van wat mijn ego wenst, onderzoek ik mijn eigen verhaal en hoe dat zich verhoudt tot de wereld. Ik gun mezelf de tijd om uit te zoomen en tot rust te komen, tot de kern te komen.

Ik spiegel deze minder creatieve fase aan de natuur, zij houdt nu ook pauze. De winter nadert en ze heeft haar energie naar binnen gericht. Planten sterven af en brengen de focus naar hun wortels. Bomen laten hun bladeren los en vertrouwen hun zaden toe aan de aarde. Dieren hebben voedsel verzameld en zich verscholen in hun holen. De vogels zijn vertrokken naar warmer oorden. Alles bereidt zich voor op het overleven van de kou.

Ik zie mijn voorbereidingen op een nieuwe creatie ook terug in de cyclus van de maan. Het laatste kwartier van de afnemende maan vraagt ons om te reflecteren, herwaarderen, onszelf te vergeven en ontlasten, om ons voor te bereiden op een nieuw begin. Als je in haar ritme beweegt mag je nu tijd nemen om je emoties te doorvoelen, te rusten en te vertrouwen, op het onbekende, dat komen gaat. Deze maanfase nodigt je uit tot het opdoen van nieuwe energie.

Is het leven met de maan iets te spiritueel voor je? Vergelijk dit stadium dan eens met je avondritueel. Je ruimt op, wast de dag van je gezicht, kleedt je voor de nacht, kruipt diep onder de wol en laat je zorgen voor de dag van morgen. Je lichaam komt tot rust met de gedachte dat er dan weer een nieuwe dag op je wacht, waarop alles zomaar eens helemaal anders kan zijn.

Het maakt niet uit met welk ritme je meebeweegt, je zult merken dat wanneer je je afstemt op het juiste moment, met de juiste energie, het leven een kern van moeiteloosheid kent. Dat je leven een zekere flow krijgt, jouw levensenergie vrij kan stromen, creatieve energie kan vrijkomen. Deze tijd van het jaar is geschikt om op te ruimen, schoon te maken en afstand te doen van negatieve invloeden in je leven. Laat gaan wat jou niet langer dient, breng orde op zaken, zodat er ruimte ontstaat voor wat je écht nodig hebt!

Sta jij jezelf toe om te vertragen, jezelf te voeden en te kijken wat er onder de oppervlakte leeft? Wat jou beweegt, waar je naar verlangt en wat jíj nu eigenlijk belangrijk vindt? Laat me je vragen: “Hoe wil jij je voelen, waar ga jij jouw tijd en energie aan geven volgend jaar en wat kun je bijgevolg dan laten gaan?”

Ik wens je mooie mijmeringen, voor het slapengaan, deze maan, op de vooravond van de komende winter.

-x-
Nicolette

OM

Posted 21 november 2023 by
DECONDITIONEREN  /  HUMAN REWILDING  /  LIFE DESIGN  /  Leave a comment

Ik ben om. Ik ga ervoor, voor de volle 100%. Ik deed het al, een beetje, maar nu ik de gelijkenissen met het creatieve proces zie, wil ik helemaal leven in het ritme van de natuur. Ik wil mee in de flow van de seizoenen, naar binnen en naar buiten bewegen, van licht naar donker en weer naar het licht toe, groeien.

Op de kunstacademie leer je jezelf een kunstenaarsmindset aan. Ik ging niet naar de academie, ik mocht het zelf uitzoeken. En dat deed ik, meer onbewust dan bewust, creëerde ik, reflecteerde ik, voelde ik en wist ik dat ik op de goede weg zat. Sinds ik mijn hoogsensitiviteit omarm en mijn energetische gevoeligheid niet afscherm maar benut, ervaar ik steeds beter wat ik nodig heb om in een creatieve staat van zijn te komen.

In de herfst wil ik me naar binnen keren en tot mezelf komen. Als het winter is verlang ik naar de stilte, de rust, naar opladen. Wanneer de lente aanbreekt krijg ik weer energie en zin om van alles te ondernemen. En ‘s zomers ben ik meer naar buiten gericht en laat ik mezelf graag zien en horen. Deze natuurlijke behoeften matchen mijn creatieve proces. Dat begint met waarnemen, met al mijn zintuigen, wat er geboren wil worden. Dan sta ik stil, bij het onderwerp van mijn keuze, mag ik broeden. Vervolgens ga ik ideeën schetsen, onderzoeken, wat werkt en wat niet. En tot slot kan ik creëren, presenteren, evalueren… en opnieuw proberen.

En of dat proces nu een jaar duurt, een maan of een dag, die cyclus is telkens dezelfde. Wat zeg ik? Het vormgeven van mijn identiteit duurt wel een heel leven! Je ziet mij dus niet opgeven in deze oneindige kringloop van leven-dood-leven. De academie mocht dan misschien geen vertrouwen in mij hebben, ik daarentegen ben ervan overtuigd dat we allemaal kunstenaars zijn. Iedereen is in staat om iets moois te maken, iedereen kan iets moois van zijn leven maken, en als we onze energie laten stromen, de wereld een beetje mooier maken, een beetje meer eigen, een eigen plek creëren.

Wees nieuwsgierig, verwonder jezelf en stel jezelf open voor nieuwe mogelijkheden. Trek erop uit, trek jezelf op tijd terug. Laat je vervoeren door schoonheid, laad je op aan inspirerende mensen en dingen. Droom groots, bedenk wilde plannen en ga ze speels uitproberen. Maak alsjeblieft fouten, val en sta op, met nieuwe inzichten. Leef! Laat je zien. Bemin, bezin en begin, morgen gewoon weer, met een nieuwe dag. Je hoeft geen kunst te maken, alles wat op deze natuurlijke manier uit je handen vloeit is een creatie van je ziel en geeft vorm en kleur aan je leven.

Hoe ik wist dat ik op de goede weg zat? Elke fase in dit creatieve proces van voelen, denken, doen en zijn, gaf mij vertrouwen, telkens opnieuw en opnieuw en opnieuw. Dus, vertrouw erop dat je creatief bent, dat er iets in je schuilt dat ernaar verlangt om te worden uitgedrukt. En dat het jouw leven kan veranderen. Of beter gezegd, dat je bij elke cyclus die je doorloopt een beetje meer jezelf wordt, een beetje meer thuis komt en uiteindelijk op je plek valt.

Ik geloof in jou!

-x-
Nicolette

SCHEMEREN

Posted 15 september 2023 by
DECONDITIONEREN  /  HIER EN NU  /  HUMAN REWILDING  /  LIFE DESIGN  /  ONT-MOETEN  /  Leave a comment

Wanneer ik mijn atelier nader en de sleutel richting het slot beweeg, is het net alsof ik een tijdcapsule binnenstap. Het huisje zelf stamt uit grootmoeders tijd, maar met de inrichting heb ik ook zoveel mogelijk geprobeerd aan te sluiten op die vervlogen jaren. Het geeft mij een gevoel van huiselijkheid, van huiselijke geborgenheid. De oude, ambachtelijk vervaardigde meubels, die met liefdevolle aandacht door mij zijn opgeknapt, ze omringen mij, dragen mij, en mijn werk. Ik voel mij hier omarmd, verwarmd en verwelkomd. Hier mag ik graag zijn, stil zijn, stil staan.

Mijn liefde voor antiek sijpelt langzaam maar zeker door in een hang naar vroegere tradities. Steeds meer verlang ik naar een natuurlijker ritme, naar een zachter meedeinen met de seizoenen, het wassen en afnemen van de maan, cyclisch. Van buiten naar binnen, van licht naar donker, en weer terug. Ik wil vertragen in een tijdperk van haast, ik wil stilstaan bij de urgentie in de wereld, ik wil minder in plaats van meer, meer, meer.

Ik wil niet doorrennen, doordraaien, doordrukken, maar ruimte creëren. Ruimte voor een lichter leven, ruimte om het even niet te weten, ruimte om te reflecteren en transformeren. Ik wil ruimte, voordat ik blind en afgestompt implodeer en de kracht verlies om verder te gaan. Ik wil even niets doen, even alléén zijn, even alleen zíj́n. Is het nog mogelijk? Om terug te keren op mijn schreden? Om stil te worden, om in het hier en nu te komen, in stil verzet te komen, tegen de druk, de drukte, de veelte?

Geef me rust, en ruimte, een tussenruimte, tussen licht en donker, binnen en buiten, om mezelf van hier naar daar te brengen, om mijn zelf nieuw leven in te blazen, mijzelf te verbazen. De herfst kan zo’n ruimte zijn, en de schemering, zij ook. Daarin kan ik kijken, naar binnen kijken, anders kijken, zien, wat zich daar aandient. Dan kan ik bewust wórden en me bewúst worden, van wat daar buiten mij nodig is om bij te dragen aan het grotere geheel der dingen.

Om van betekenis te zijn, zal ik moeten rusten en herstellen. In de schemer. Zal ik dankbaar moeten zijn voor wat is en hoopvol voor wat nog komen gaat. Zal ik vertrouwen moeten hebben en moed moeten verzamelen, om weer te komen opdagen als de dag aanbreekt, als het tijd is om van binnen weer naar buiten te keren. Uit de schemer. Dan, als het tijd is om van het donker weer in het licht te stappen, zal ik er zijn, zal ik daar zijn waar ik moet zijn.

-x-
Nicolette

ALLEEN

Posted 17 juli 2023 by
DECONDITIONEREN  /  HIER EN NU  /  HUMAN REWILDING  /  ONT-MOETEN  /  Leave a comment

Het is alsof ’t ergens verscholen op me ligt te wachten, op een onbewaakt ogenblik opduikt en mij overvalt. Melancholie. Ik ben er nooit zo goed op voorbereid en trek me dan het liefst even terug om te onderzoeken wat er onder de oppervlakte leeft.

De afgelopen tijd heb ik me meer gegeven dan gebruikelijk. Geen probleem in deze tijd van het jaar om even aan te zetten zodat ik pieken kan. Maar met de zorg voor mijn moeder (ze belandde een aantal keer in het ziekenhuis) en de organisatie van de zomerexpositie in mijn atelier, is het alles bij elkaar genomen misschien toch iets te veel geweest. Wat het hoogtepunt van mijn jaar had moeten worden, voelt niet zoals verwacht.

Maar met mam is alles goed gekomen, toch? En ik heb zulke mooie mensen ontmoet, inspirerende gesprekken gevoerd, complimenten ontvangen… Zijn het de dagen die weer beginnen te korten? Met mijn hoofd ga ik het antwoord niet vinden, ik moet het gevoel doorleven en besluit een wandeling te maken langs het kanaal, in plaats van naar mijn atelier te lopen en weer aan de slag te gaan.

Het is warm, er is geen ziel te bekennen op staat, ik ben alleen. Mopperend loop ik langs uitgedroogde bloemen en mijmer over de lente met haar frisse groen. Het is een blauwe libelle die mij uit mijn denken haalt. Hij vliegt telkens een stukje voor mij uit, alsof hij me keer op keer een stukje verder meevoert. Ik vind een verwaaide veer in de kleuren bruin en grijs — wie zou die verloren hebben? — en verderop een gelijkend eikenblad. Ik houd beide omhoog om de overeenkomsten te bekijken en laat ze daarna los in de wind.

Die verfrissende bries strijkt ook langs mijn bezwete huid en ruist door de toppen van de bomen. Zomereiken en zeedennen, ik sta er even bij stil om het in me op te nemen. Als de wind gaat liggen vervolg ik het olifantenpaadje en benoem alles wat mij treft: een blauwe reiger vliegt op uit het riet, meerkoetjes rennen over het water en eenden dobberen rond; een citroenvlinder, meerdere libellen nu en krekeltjes schieten heen en weer; ho, pas op, brandnetels, maar ook smalle weegbree, waarmee ik de jeuk weer uit m’n vel wrijf. En bramen, ze krijgen al wat kleur.

Als de brug in het zicht komt zet ik de terugweg door het bos in. Een boomklever speelt verstoppertje met me, een merel duikt onder het struikgewas. Even verderop word ik verrast door de gloed van het gele gras in een open veld. Weer neem ik een moment de tijd om me eraan te laven. Laat mijn moeder het maar niet horen, dat ik alleen in de bossen ben. Zij heeft het daar niet op, evenzo niet op buiten en beestjes. Maar ik, ik wordt er weer mens van. Omringd door zoveel leven voel ik mij helemaal niet (meer) alleen, maar juist heel erg verbonden.

Terwijl mijn rugzak zich vult met geluiden, geuren, kleuren, sensaties en verwonderingen valt het antwoord binnen. De melancholie is geen weemoed naar vroeger tijden en het gemis geen hang naar aandacht of erkenning. Ik treur niet om een ouder wordende ouder. Er zit een diepgeworteld verlangen in mij, naar de bomen, de vogels, de weide met zijn gouden gloed, naar het water, de insecten, de kruiden met hun genezende kracht… en de onvervulde wens dat ik dit alles met mijn moeder beleven mag.

-x-
Nicolette