Categorie: ONTHAASTEN

OKÉ

Mijn cappuccino op het terras vertelt me dat het oké is, om onder werktijd te genieten van de zon op mijn gezicht. Dat het oké is om stil te staan bij de melodische klanken, die het carillon tussen de panden aan het plein doet galmen. Om te kijken naar de spelende kinderen bij de fontein en met gesloten ogen te luisteren naar het geroezemoes op de markt. Flarden van gesprekken opvangend, er mijn eigen verhaal van makend.

Het is oké is om het allemaal te laten gebeuren, het te laten binnenkomen, het mij te laten raken, precies daar waar het pijn doet. Want mijn ideaal leven, dat gaat niet zomaar. Het gaat met vallen en opstaan, met builen en blauwe plekken. Het komt niet vanzelf. Het komt met diepe inzichten, in hoe het niet moet, en met magische invallen over hoe het anders kan. Liefdevoller, moeitelozer, zachter.

De kuil waar ik nog wel eens in val is die van het streven. Dan handel ik vanuit een verlangen naar bevestiging en waardering. Dan laat ik me meevoeren op de stroom van presteren en geld verdienen. Dan denk ik geliefd te zijn, erbij te horen, bij de zogenaamde groten en wijzen. Wanneer deze kracht in mij domineert zie ik financiële onafhankelijkheid en economische zelfstandigheid aan voor vrijheid.

Mijn ideaal is: de balans tussen de mannelijke en vrouwelijke energie herstellen. Een natuurlijker ritme realiseren, voor mezelf, de ander, de wereld. “Ga d’r maar aanstaan”, roept mijn innerlijke criticus, die altijd voor me klaarstaat met een oordeel en commentaar geeft om me voor allerlei fouten te behoeden. “Kleine stapjes zetten”, fluistert mijn innerlijk kind dan, mijn onbevangen naïeveling, mijn moedige avonturier.

Om de strijdbijl in mezelf te begraven geef ik me over. Ik laat het werk los en laat me door mijn kamerplantjes verleiden om hen mijn liefde te geven. Ik laat me door mijn interieur en accessoires leiden om er een stilleven van te maken. Ik laat me door het boek op de koffietafel in mijn luie stoel trekken. Ik laat me door dat zonovergoten terras uitnodigen om te gaan zitten. Ik laat en krijg bevestigd dat het oké is.

De glimlach op mijn gezicht laat me weten dat het oké is. De haast die mijn lichaam verlaat, laat me voelen dat het oké is. Mijn blik die langzaam verandert laat me zien dat het oké is. De schoonheid die in het alledaagse tevoorschijn komt laat me ervaren dat het oké is. De inspiratie die me binnenvalt laat me blijken dat het oké is. Dat het oké is om te vertragen, te verzachten, te ont-moeten, voordat ik aan het schrijven van deze column begin.

Ik zeg je, dat het oké is.

Met heel mijn hart,
Nicolette

LICHT

 

Gesproken woord

Een nieuw jaar ligt voor me, als een leeg canvas, waarop van alles kan worden afgebeeld. Niets staat nog vast in dit magisch witte vlak. Mag ik het nog even zo laten, alles open laten, het even niet weten, niets forceren en contempleren? Dan kan ik er over nadenken, iets bedenken, mezelf openstellen en ontvankelijk opstellen, tot de inspiratie komt.

De natuur heeft ook geen haast. Het gras groeit niet harder door aan de sprietjes te trekken, zo las ik laatst. En nu, in de winter, wacht ze rustig af, totdat de dagen weer gaan lengen en lichter worden. Ze leeft stil en teruggetrokken, met haar gezicht naar binnen toe gericht. In de belofte dat, wanneer de warmte van de zon haar wakker kust, alles weer zal gaan groeien.

Ik verlang er ook naar in het moment te zijn, in de gelegenheid te zijn om iets te laten gebeuren. Het klinkt zo aantrekkelijk te worden aangetrokken door het leven zelf, door liefde, door licht. Hoe zou dat voelen als ik mezelf overgeef, aan de magie van het leven en synchroniciteit beleef? O, wat wens ik mij lichter door het leven te bewegen en me te laten voortbewegen, door deze droom.

De kunst van het contempleren is pauzeren, rust in je hoofd creëren, en helderheid, waardoor je moeitelozer door de dag heen wandelt. Wat als… ik uit mijn drukke doen zou stappen en gewoon kijk wat er in mijn gedachten naar boven drijft? Wat als… ik stop met hollen, rennen, vliegen, draven, van het ene project naar het andere en tussen de bedrijven door zou meanderen?

Het lijkt me allemaal wat tegenstrijdig, maar ik ga het toch proberen, dit contempleren. Ik ga wanderen, eropuit en mezelf verwonderen. Om me heen kijken, naar de sterren staren, kritisch kijken en mijn gedachten laten varen. Ik wil even stil staan en bewuster door het leven gaan. Alleen zijn en me verbonden voelen met de essentie van de dingen, en de mooie mensen die mij omringen.

Ik ga me bezinnen alvorens te beginnen. Ik wil er net als de natuur op kunnen vertrouwen, dat als ik me laat leiden door de schoonheid van het licht, het antwoord ergens op mij wacht en me zal invallen. Wanneer ik mij losmaak van de klok en mezelf de kans geef om te dromen, zal mijn creatieve energie, mettertijd vanzelf gaan stromen.

Ga je mee?

-x-
Nicolette