Categorie: LIFE DESIGN

Onlangs bracht ik mijn vrouwenlijn in herinnering, mijn moeder, mijn moeder’s moeder en haar moeder, mijn voormoeders, tot wel tien generaties terug! Ik was overdonderd, zoveel namen te vinden, hen terug te vinden en me met hen te kunnen verbinden. Verwonderd ook, dat ze mij het leven hebben gegeven, mij hier en nu de vrijheid geven om iets moois te maken van mijn leven.

Ik heb lange tijd gedacht dat ik alleen stond, er als kunstenaar alleen voor stond en als zelfstandige alleen moest ploeteren, harken en vechten. Ik durfde mezelf niet te laten zien, ik schaamde me voor mijn eigenaardigheden, eigenwijsheden en eigenzinnigheden. Ik was bang dat ze mij egocentrisch, onbezorgd en onbezonnen zouden vinden. Ik was geneigd mezelf terug te trekken uit het leven, mezelf in de luwte te begeven. Ik werkte hard, maar niet aan zelf gestelde doelen.

Welke zinvolle betekenis moest ik mijn leven geven, wanneer ik mijn meest wezenlijke rol als vrouw niet vervul? Door de verbinding met al mijn moeders, heb ik het grotere plaatje overzien, door hen te benoemen, waarderen en eren ben ik mijn plek in het geheel gaan zien en gaan innemen. Omdat ik de laatste ben in een lijn van dochters, heb ik een andere rol gekregen, een andere dan het doorgeven van het leven. Wat voor hen niet altijd mogelijk was — om eigen, wijs en vrij te leven — is nu mij gegeven. Zij gaven mij het leven en gunnen het mij zo te leven.

Ik word me ook steeds meer bewust van het netwerk van mooie mensen waarin ik mij tegenwoordig bevind. Gelijk een familie die zich steeds verder vertakt, waar ik steun en toeverlaat vind. Het heeft meesters, als vaders, een soort kunstvaders, die mijn leven verrijken. Het kent kunstzusters en business & soul sisters, met wie ik zusterlijk van alles bespreek. Mijn atelier met kunstsalon is een podium dat ik deel met inspirerende gastexposanten. In hun bijzijn mag ik zijn, anders zijn, gewoon zijn. Zij zijn, mijn vangnet, dit netwerk is een hecht vlechtwerk. 

Zij kijken niet op mij neer, als ik vertel dat ik al 23 jaar ongehuwd samenwoon. Zij wijzen mij niet af, omdat ik geen kinderen op de wereld heb gezet. Zij gooien mij niet op een brandstapel, omdat ik hoogsensitief ben en in het ritme van de natuur wil leven. Ik hoef niet langer angst te hebben, onderdrukt te worden, naar beneden gehaald of veroordeeld te worden, omdat ik mijn dromen najaag.

Door bewust stil te staan bij al deze connecties voel ik mij zo krachtig! Ik sta er helemaal niet alleen voor, voor werk en leven en de uitdagingen daarin. Ik mag op schouders staan, mij gedragen voelen. Hun bloed stroomt door mijn bloed, hun verhalen vervlechten zich met de mijne. We zijn geen losstaande individuen, maar onlosmakelijk met elkaar verbonden, in het verleden en het heden, herinneringen delend, leed delend, vreugde ook, en liefde.

De rol om mezelf uit te drukken in dit leven, uniek te zijn, intuïtief, authentiek en creatief te zijn, is wat ik groot te brengen heb. Daar wil ik voor gaan, mijn tijd en energie aan geven: mijn leven vormgeven, een vrije vorm geven, niet vormloos of kleurloos blijven, maar flexibel, mezelf telkens opnieuw uitvindend, fluïde, als water, dat stroomt. Dat is het leven, dat ik wil leven. In de hoop dat ik, door zo te leven, anderen inspireren mag het eigen leven ook vrij te leven.

Het is ons gegund!

-x-
Nicolette

“En jij bent kunstenaar?”, dirigeert hij het gesprek van mijn partner naar mij. “Onder andere”, zeg ik, de uitnodiging aannemend om te vertellen over mijn recente stappen in de life design. “Hoezo, ben je ook goed in het huishouden dan?” Mijn vriend en ik schieten in de lach en grappen beide over het feit dat dát nou net níet mijn hobby is. Bij ons ligt er zand op de vloer en stof op de vensterbank, en daar voelen wij ons prima bij.

De vertegenwoordiger van het patriarchaat wendt de grap aan om een einde te maken aan het gesprek. Hij draait zich al handen zwaaiend om en doet de deur (achter zich) dicht. Verwonderd stappen wij verder. Ik voel me weer even die puber die ziet hoe haar vader thuiskomt, de deksel van de pan optilt en vraagt: “Wat eten we vanavond?”, waarna hij zijn vrouw kust en met volle hand in haar bil knijpt. In die tijd deed ik erg mijn best om me maar zo onzijdig mogelijk door het leven te bewegen. Ik droeg het liefst een tuinbroek en kaplaarzen, had korsten op mijn knieën en hield mijn haren kort. Als mijn toekomst er zo uitzag, vond ik ‘m nou niet bepaald rooskleurig. En hoe anders is die toekomst nu?

Het duurt even voordat het kwartje bij ons valt. De belangstelling die van het ene op het andere moment veranderde in een belediging en de open houding die met een klap dicht sloeg, zoals de voordeur van de man zijn huis. Dat was niet lief. We vragen ons af wat het is dat de nieuwe wereld de oude zo doet afschrikken? Vanwaar komt de weerstand om een beetje meer yin toe te laten? Het mannelijke principe dat het vrouwelijke niet omarmt, houdt ook het vrouwelijke in zichzelf buiten; de zachtheid en ontvankelijkheid, de ‘flow of life’ en haar vruchtbaarheid, creativiteit en de wijsheid van het intuïtieve hart. Dan verbreek je de verbinding, met jezelf en anderen, en verbleekt het proces.

Mijn lief zou zoiets nooit zeggen. Het komt gewoonweg niet in zijn woordenboek voor om op deze manier onderscheid te maken tussen man en vrouw. Hij is oprecht belangstellend, als hij luistert hoort hij. Hij staat open voor andere leefwijzen, als hij kijkt ziet hij. Hij moedigt ambities aan en als hij is, is er tijd en ruimte, om jezelf te ontwikkelen, je eigen mening te vormen, je eigen kijk op de wereld te hebben en die naast de zijne te laten bestaan. Sinds ik hem ken kan ik mezelf zijn, vrouw zijn, heb ik mijn weg gevonden van de oude naar de nieuwe wereld, van het ouderlijk patriarchaat naar een vrije staat van zijn. Van mannelijk zijn en vrouwelijk zijn. Van onzijdig zijn.

In deze nieuwe wereld voel ik me thuis en veilig, hier ben ik al één. In deze nieuwe wereld stel ik mij open en heb ik lief. Heb ik lef en durf ik te gaan waar ik voor sta. En dat maakt hem mijn lief, daarom is hij mij lief.

-x-