Categorie: LIFE DESIGN

“En jij bent kunstenaar?”, dirigeert hij het gesprek van mijn partner naar mij. “Onder andere”, zeg ik, de uitnodiging aannemend om te vertellen over mijn recente stappen in de life design. “Hoezo, ben je ook goed in het huishouden dan?” Mijn vriend en ik schieten in de lach en grappen beide over het feit dat dát nou net níet mijn hobby is. Bij ons ligt er zand op de vloer en stof op de vensterbank, en daar voelen wij ons prima bij.

De vertegenwoordiger van het patriarchaat wendt de grap aan om een einde te maken aan het gesprek. Hij draait zich al handen zwaaiend om en doet de deur (achter zich) dicht. Verwonderd stappen wij verder. Ik voel me weer even die puber die ziet hoe haar vader thuiskomt, de deksel van de pan optilt en vraagt: “Wat eten we vanavond?”, waarna hij zijn vrouw kust en met volle hand in haar bil knijpt. In die tijd deed ik erg mijn best om me maar zo onzijdig mogelijk door het leven te bewegen. Ik droeg het liefst een tuinbroek en kaplaarzen, had korsten op mijn knieën en hield mijn haren kort. Als mijn toekomst er zo uitzag, vond ik ‘m nou niet bepaald rooskleurig. En hoe anders is die toekomst nu?

Het duurt even voordat het kwartje bij ons valt. De belangstelling die van het ene op het andere moment veranderde in een belediging en de open houding die met een klap dicht sloeg, zoals de voordeur van de man zijn huis. Dat was niet lief. We vragen ons af wat het is dat de nieuwe wereld de oude zo doet afschrikken? Vanwaar komt de weerstand om een beetje meer yin toe te laten? Het mannelijke principe dat het vrouwelijke niet omarmt, houdt ook het vrouwelijke in zichzelf buiten; de zachtheid en ontvankelijkheid, de ‘flow of life’ en haar vruchtbaarheid, creativiteit en de wijsheid van het intuïtieve hart. Dan verbreek je de verbinding, met jezelf en anderen, en verbleekt het proces.

Mijn lief zou zoiets nooit zeggen. Het komt gewoonweg niet in zijn woordenboek voor om op deze manier onderscheid te maken tussen man en vrouw. Hij is oprecht belangstellend, als hij luistert hoort hij. Hij staat open voor andere leefwijzen, als hij kijkt ziet hij. Hij moedigt ambities aan en als hij is, is er tijd en ruimte, om jezelf te ontwikkelen, je eigen mening te vormen, je eigen kijk op de wereld te hebben en die naast de zijne te laten bestaan. Sinds ik hem ken kan ik mezelf zijn, vrouw zijn, heb ik mijn weg gevonden van de oude naar de nieuwe wereld, van het ouderlijk patriarchaat naar een vrije staat van zijn. Van mannelijk zijn en vrouwelijk zijn. Van onzijdig zijn.

In deze nieuwe wereld voel ik me thuis en veilig, hier ben ik al één. In deze nieuwe wereld stel ik mij open en heb ik lief. Heb ik lef en durf ik te gaan waar ik voor sta. En dat maakt hem mijn lief, daarom is hij mij lief.

-x-

“Het leven is één groot feest!”
– W.J. Peters (1946-2014)

Ik was een tiener, woonde in ieder geval nog thuis, toen ik vanuit mijn slaapkamerraam een vallende ster zag. Die viel speciaal voor mij, zo dacht ik, want ja zo dacht ik als adolescent. In gedachte sprak ik een diep verlangen uit naar een gelukkig leven. Hoe ik dat zou bereiken was me een raadsel, want het was me nou niet echt met de paplepel ingegeven.

Zoals in veel huishoudens trokken ook bij ons donkere wolken over en probeerde ik daar zo goed en zo kwaad als het kon tussendoor te laveren. Het ouderlijk nest heeft mij lange voelsprieten gegeven. Wat ik lang als aangeboren ‘afwijking’ heb ervaren, want zo zag ik mijn hoge gevoeligheid, heb ik te danken aan donderbuien en slecht weer.

En dankbaar ben ik, oprecht, voor de ervaringen van overprikkeling en overbelasting, voor het aanvoelen van vreemde sferen en het ruiken van onraad of kwade intenties. Ze hebben zwaar gewogen in mijn rugzak, maar sinds ik die heldere ingevingen ben gaan vertrouwen, heb geleerd om ervan te houden en dat ik ze niet hoef weg te steken, geven ze mij richting in het leven. Intuïtief weten waar je heen moet, door op je gevoel af te gaan, dat is toch een godsgeschenk?

Ik ging niet naar de kunstacademie, met kunst viel geen droog brood te verdienen. En de grafische school, nee, ik zou niet in mijn vaders voetsporen treden, daarvoor was mijn broer in de wieg gelegd. Binnenhuisarchitect dan misschien? Ja probeer het maar meisje, kijk maar, doe maar wat je leuk vindt, maar neem een baantje naast je studie voor het geval dat… 

Mijn vader had gelijk, ik ben geen genie, ik zal geen internationale bekendheid verwerven met mijn kunst. En van binnenhuisarchitectuur heb ik ook niet mijn beroep gemaakt, net als het grafisch vormgeven ben ik nooit ergens echt fulltime voor gegaan. Ik doe van alles wat, of van tijd tot tijd het één en dan weer het ander, ik wil niet kiezen. Zo voelt het gewoon goed voor mij, ik doe wat ik leuk vind, zo doe ik precies waarnaar mijn hart op dat moment verlangt.

Al brengt het me allemaal geen dik belegde boterhammen, beschouw ik mijn creatieve vermogens wel als een enorme rijkdom. Met een kunstenaarsmindset en designer skills, in combinatie met een hoog sensitieve persoonlijkheid en heldervoelende vermogens, kan ik verbanden leggen, waar anderen die niet zien, zie ik uitdagingen, waar anderen problemen ervaren, vind ik mijn weg, waar anderen vastlopen.

Het is alsof de weg die ik moest gaan, alles wat ik ben, alles wat ik doe, nu samenvalt, hier en nu samenkomt. De mogelijkheid om het leven vorm te geven, op een manier die helemaal bij me past, deed mij een feestjurk aantrekken, ballonnen opblazen en slingers ophangen. Ik heb mezelf opnieuw uitgevonden en heb reden voor een feestje. Ik heb van life design mijn werk gemaakt. Want waarom vastlopen, als het leven één groot feest kan zijn.