Onlangs bracht ik mijn vrouwenlijn in herinnering, mijn moeder, mijn moeder’s moeder en haar moeder, mijn voormoeders, tot wel tien generaties terug! Ik was overdonderd, zoveel namen te vinden, hen terug te vinden en me met hen te kunnen verbinden. Verwonderd ook, dat ze mij het leven hebben gegeven, mij hier en nu de vrijheid geven om iets moois te maken van mijn leven.
Ik heb lange tijd gedacht dat ik alleen stond, er als kunstenaar alleen voor stond en als zelfstandige alleen moest ploeteren, harken en vechten. Ik durfde mezelf niet te laten zien, ik schaamde me voor mijn eigenaardigheden, eigenwijsheden en eigenzinnigheden. Ik was bang dat ze mij egocentrisch, onbezorgd en onbezonnen zouden vinden. Ik was geneigd mezelf terug te trekken uit het leven, mezelf in de luwte te begeven. Ik werkte hard, maar niet aan zelf gestelde doelen.
Welke zinvolle betekenis moest ik mijn leven geven, wanneer ik mijn meest wezenlijke rol als vrouw niet vervul? Door de verbinding met al mijn moeders, heb ik het grotere plaatje overzien, door hen te benoemen, waarderen en eren ben ik mijn plek in het geheel gaan zien en gaan innemen. Omdat ik de laatste ben in een lijn van dochters, heb ik een andere rol gekregen, een andere dan het doorgeven van het leven. Wat voor hen niet altijd mogelijk was — om eigen, wijs en vrij te leven — is nu mij gegeven. Zij gaven mij het leven en gunnen het mij zo te leven.
Ik word me ook steeds meer bewust van het netwerk van mooie mensen waarin ik mij tegenwoordig bevind. Gelijk een familie die zich steeds verder vertakt, waar ik steun en toeverlaat vind. Het heeft meesters, als vaders, een soort kunstvaders, die mijn leven verrijken. Het kent kunstzusters en business & soul sisters, met wie ik zusterlijk van alles bespreek. Mijn atelier met kunstsalon is een podium dat ik deel met inspirerende gastexposanten. In hun bijzijn mag ik zijn, anders zijn, gewoon zijn. Zij zijn, mijn vangnet, dit netwerk is een hecht vlechtwerk.
Zij kijken niet op mij neer, als ik vertel dat ik al 23 jaar ongehuwd samenwoon. Zij wijzen mij niet af, omdat ik geen kinderen op de wereld heb gezet. Zij gooien mij niet op een brandstapel, omdat ik hoogsensitief ben en in het ritme van de natuur wil leven. Ik hoef niet langer angst te hebben, onderdrukt te worden, naar beneden gehaald of veroordeeld te worden, omdat ik mijn dromen najaag.
Door bewust stil te staan bij al deze connecties voel ik mij zo krachtig! Ik sta er helemaal niet alleen voor, voor werk en leven en de uitdagingen daarin. Ik mag op schouders staan, mij gedragen voelen. Hun bloed stroomt door mijn bloed, hun verhalen vervlechten zich met de mijne. We zijn geen losstaande individuen, maar onlosmakelijk met elkaar verbonden, in het verleden en het heden, herinneringen delend, leed delend, vreugde ook, en liefde.
De rol om mezelf uit te drukken in dit leven, uniek te zijn, intuïtief, authentiek en creatief te zijn, is wat ik groot te brengen heb. Daar wil ik voor gaan, mijn tijd en energie aan geven: mijn leven vormgeven, een vrije vorm geven, niet vormloos of kleurloos blijven, maar flexibel, mezelf telkens opnieuw uitvindend, fluïde, als water, dat stroomt. Dat is het leven, dat ik wil leven. In de hoop dat ik, door zo te leven, anderen inspireren mag het eigen leven ook vrij te leven.
Het is ons gegund!
-x-
Nicolette
mooi ontdekt en geschreven.
Dankjewel Marja!