LENTEREN

Inspiratie is iets magisch, je kunt het niet afdwingen, het komt, of het komt niet. Ik kan me er hoogstens voor openstellen en mijn motortje in de tussentijd wat warmdraaien. Dus ik wandel, lees en schrijf. Ik mediteer, affirmeer en visualiseer. Bezoek rommelmarkten, woonwinkels en tuincentra. Ik trek eropuit, alleen, of met mezelf… Uitstel van executie zeg je? Of laat ik mijn momentum voorbij gaan?

Oké, in januari miste ik een nieuwe maan en vroeg mezelf af of mijn ‘opladen’ misschien een excuus was om niet aan de slag te gaan. Ik verweet mezelf: Waarom maak je dat schilderij niet af? Mijn ego spoorde me aan: Doe wat, komt wat! Ik gaf de winter de schuld, en het licht, ik was te moe, had geen zin of slecht geslapen. Ik kreeg kritiek nog voordat ik kon beginnen, of had angsten te overwinnen, voor wat een ander ervan vindt.

Af en toe schaam ik me voor mijn gelanterfant. Vind ik zelf ook dat ik treuzel en teut. Voel ik me schuldig wanneer anderen van zonsopkomst tot -ondergang gaan werken, terwijl ik mijn neus in vroege voorjaarsbloeiers steek. Moedeloos wordt ik daarvan, moe ook en hopeloos. Maar juist op het moment dat ik mijn geloof in de magie wil opgeven en alles overboord gooi, valt mij iets te binnen, en zet dat van binnen, iets in beweging.

Ohh, dan kan ik dat dreutelen wel kussen en op mijn blote knieën danken. Het dralen was dan nodig om mijn tuintje op te ruimen en de grond voor te bereiden, om plek te maken voor bezieling, zodat ze aarden kon en wortel schieten. Lenteren maakt de grond vruchtbaar en plant er zaadjes in. Nu begint daar van alles uit te groeien. Mijn twijfel verdwijnt als sneeuw voor de zon, ik spit mijn schuldgevoelens om. De schaamte overwoekert niet langer mijn innerlijke kracht en een zuiver geweten ontkiemt.

Dit ploegen en zaaien is allemaal ‘part of the job’. Ik heb te snoeien, te wieden, mijn creativiteit te voeden en mezelf te laven aan het zachte zonlicht. Het is niet de bedoeling dat ik op zoek ga naar inspiratie, maar dat ik me vanuit rust laat inspireren. En daarom vraag ik je, vanuit de grond van mijn hart, wanneer je me zo ziet kontendraaien, stoor me niet, veroordeel me niet, want ik ben dan heel druk aan het werk. En vertrouw me maar, alles gebeurt precies op het juiste moment.

Laat de lente maar komen!

-x-
Nicolette

2 comments on “LENTEREN

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.