Stap ik in de auto, op weg naar Den Haag om de tentoonstelling van Alphonse Mucha te gaan zien…
Mucha stond al lang op mijn lijstje. Het is dat een poster van zijn affiche ‘Cycles Perfecta’ in de kamer van de Bed & Breakfast hing, waar ik elke morgen van mijn vakantie mediteerde op mijn Why, anders was ik hem wellicht vergeten. Alphonses vrouw op de fiets kwam ik ook tegen in het boek dat ik had meegenomen. Ik kocht het vlak voor mijn vertrek in theatercafé Brocope in Oldeberkoop, na het inrichten van mijn expositie aldaar. Het draagt de titel ‘Ik ben mijn muze’ en aangezien ik mijn eigen muze ben sprak het me meteen aan.
Het boek gaat over eigenzinnige vrouwen die de kunstgeschiedenis veranderden. Loes Faber schrijft over barones Elsa von Freytag-Loringhoven hoe deze feministe vooruit liep op de New Woman van de 19e eeuw. De vrouw die geestelijke onafhankelijkheid nastreefde, voor zichzelf een carrière opbouwde en actief deelnam aan het sociale leven, op de fiets. Ik besloot om de zwart-witte illustraties in het boek in te kleuren en had nog snel even mijn kleurpotloden ingepakt. Ik mocht meer spelen, want Keri Smith zei: “Wreck this journal”, dus ik had toestemming.
Al lezend, kleurend en mediterend bracht ik de ochtenden door onder het toeziend oog van la cycliste. “Was de expositie een succes voor je?” vraagt Mara, de uitbaatster van het theatercafé, als ik na de vakantie al mijn schilderijen weer ophaal. “Dat mag nog blijken” zeg ik, mijn (enigszins maar toch) teleurstelling onderdrukkend. Het kan zomaar zijn dat iemand mijn werk heeft bewonderd en daar later op terugkomt, toch? Ik weet nooit precies waar iemand zich in de know-like-trust-buy cyclus bevindt. En in Oldeberkoop kende men mijn werk nog niet, dus in vond het een legitiem antwoord.
Enfin, j’existe las ik op een viaduct terugkomend van mijn vakantieadres. Laat ik dat dan op zijn minst meenemen deze zomer, want mijn Why-challenge bracht me tot nu toe geen helderheid. Ik was ook nog maar halverwege de uitdaging, dus niet zo ongeduldig zijn! Thuisgekomen zie ik dat ik me naar Mucha moet snellen, hij is deze week voor het laatst te zien in het Kunstmuseum. Daar zal een werkdag aan opgeofferd moeten worden dan, pfff dat begint al goed. Maar, ik mag me laten inspireren, toch? Ik ben mijn eigen baas, toch?
Een aantal jaar geleden heb ik gekozen voor een vrij leven. Na de dood van mijn vader wilde ik mijn eigen weg gaan, zelfstandig voor mezelf gaan staan, onthaasten en ont-moeten. Laat me dan meer spelen in het leven, laat me dan vrij gaan waarheen mijn hart me leidt. En mijn grafisch en artistiek hart wil naar Mucha, op een doordeweekse dag! Voordat ik me vol nieuw gegenereerde energie aan mijn werkschema overgeef bedenk ik… laat ik mijn agenda komend jaar eens echt op mijn gevoel invullen en het pad van de synchroniciteit kiezen.
Ik stap dus in mijn auto, begint Racoon te zingen. En wat ik me later realiseerde is dat ik niet ergens in het midden van zijn lied inval, maar precies aan het begin: “Clouds above go sailing by. I found my meaning in this life…” Ik ga op weg. Ik ben, op de goede weg. Ik ben, spelenderwijs de reden van mijn bestaan tegengekomen. Ik ben, mijn eigen muze. Ik ben, een new woman. Ik ben, vrij. Ik ben.
Wat mooi geschreven Nicolette! Ik krijg zelf instant de zin om te ‘zijn’ 🙂
Fijn Brigitte, dan is mijn missie geslaagd, om je aan te steken, je verlangen naar vrijheid, om te kunnen zijn wie je bent, aan te raken ????
Wat fijn dat je dit zo mooi kunt beschrijven Nicolette. Erg inspirerend !!
Dankjewel Jeannette. Soms vallen de puzzelstukjes zo mooi samen. Ik hoop je in de toekomst vaker te mogen inspireren.